دو بال برای پرواز موفق از رؤیای کودکی به واقعیت اجتماع بزرگسالی همانند بسیاری از کودکان، احتمالاً شما نیز در دوره کودکی برای آینده و بزرگسالی خود، شغلی را رویاپردازی نموده اید و از آنجا که غالباً خلبانی در صدر فهرست مشاغل محبوب کودکان می باشد، به احتمال زیاد، انتخاب شما نیز چیزی جز این نبوده است. اما آیا تاکنون اندیشیده اید چرا اکثر کودکان دوست دارند خلبان شوند؟ به راستی چه تصوری از پرواز در ذهن کودکی مان نقش بسته که عاشقانه به دنبال راندن مَرکب آن هستیم؟ کودکی فصل رؤیاپردازی است و تصور یک کودک از آینده شکلی فانتزی و انیمیشنی دارد. همه ما در کودکی مان در آسمان خیال پرواز می کردیم و از فراز سرزمین های آرزو می گذشتیم و به همه آن ها سرک می کشیدیم. در حقیقت این تنها کاری بود که به آن علاقه داشتیم، راندن مَرکب پرواز. اما در اوج و به یک باره سقوط می کنیم! با گذر سال ها و ورود به دوره جوانی و عرصه اجتماع، به یک باره شاهد سقوط هزاران و شاید میلیون ها خلبان هستیم که نمی توانند از آسمان رؤیای کودکی به واقعیت بزرگسالی به سلامت گذر کنند. در بسیاری از این افراد که خانواده شان شرایط تأمین مالی و یا نفوذ کافی برای بند کردن دست فرزند خود را ندارند (نه پول دارند و نه پارتی!) خلبانی هواپیما به یک باره به راندن موتورسیکلت پیک رستوران تبدیل می شود.! آری، کودکی که تا چندی پیش حتی حاضر نبود ارتفاع پرواز خود را کم کند حالا با سر به زمین خورده...! در سن 20 سالگی در حالی که نه مهارتی دارد و نه تخصصی و نه سواد کافی برای ورود به عرصه تولید و کار، ناچار به انجام اموری می شود که فاصله زیادی با رؤیاهای کودکانه اش دارند. ترکیب این ضربه مهلک حاصل از سقوط آرزوها با پایین بودن شأن و منزلت اجتماعی شغل جدیدش در دنیای واقعی، سم شکنده ای را می سازد تا نسل آینده ساز ما با صدای بلند بگوید: من باختم! ترکیب این ضربه مهلک حاصل از سقوط آرزوها با پایین بودن شأن و منزلت اجتماعی شغل جدیدش در دنیای واقعی، سم شکنده ای را می سازد تا نسل آینده ساز ما با خود بگوید که من باختم! و در سرازیری قهقرای زندگی، سقوط آزاد کند...!اینجاست که این تازه جوانِ شکست خورده و سقوط کرده و بدون احترام و منزلت اجتماعی، در حالی که هیچ آینده روشنی را پیش روی خود متصور نیست، پله های نابودی و تباهی را چندتا یکی طی می کند و انحطاط اخلاقی و عقده های روانی و... او را از بزرگترین سرمایه اجتماع تبدیل به بزرگترین معضل اجتماع می کند. برای جلوگیری از وقوع این فرآیند نامبارک که متاسفانه مستمراً در حال تکرار است، خط مشی گذاران نظام تعلیم و تربیت ، مسئولین مدارس، معلمان آگاه و پدران و مادران دلسوز باید دوبال را برای جلوگیری از سقوط فرزندان ایران و پرواز موفق به دنیای واقعی فراهم سازند: 1- تأمین و تقویت نیروی محرکه هواپیما: شامل هدایت تحصیلی درست و ایجاد انگیزه مناسب برای ادامه تحصیل و کسب دانش و مهارت و تخصص لازم برای ورود به اجتماع که این امر از دوران پیش از دبستان شروع می شود (بزودی مطلبی تحت عنوان: "مهدهای کودک؛ سم های مهلک" را منتشر خواهم کرد) و تا دانشگاه ادامه می یابد تا خروجی این سیستم عریض و طویل فردی توانمند، با اعتماد به نفس، با انگیزه و متفکر باشد تا بتواند ضمن بهره مندی از #ذهنیت_برنده باری از جامعه را به دوش بکشد و برای خود احترام و منزلت اجتماعی و درآمد حلال بیافریند.
2- تأمین و تقویت ترمز هواپیما (!) : تقویت بنیان اعتقادی افراد که این نیز از سنین کودکی شروع می شود. تربیت انسانی که خود را در مرزها و قیود اخلاق بداند برای جامعه از آب حیات واجب تر است. یادمان نرود تقویت موتور و نیروی محرکه هواپیما وقتی که سازوکار کنترل و ترمز آن مهیا نباشد صرفاً بر شدت صدمات و تلفات می افزاید. پس سازوکار نظام تعلیم و تربیت ایران باید آغشته به خط مشی هایی باشد که اعتقادات بنیادین فرزندان وطن را به بهترین شکل تقویت نموده تا به امید خداوند متعال نسل آینده ساز ایران عزیزمان به سلامت از رؤیای کودکی به واقعیت اجتماع بزرگسالی پرواز کند و به سلامت بر بستر کار و تلاش و سازندگی و آبادانی میهن فرود آید. جعفر زینت بخش فروردین 1400
